懷玉

【原文】唐懷玉，臺(tái)州人，布衣一食，常坐不臥，誦彌陀經(jīng)三十萬(wàn)遍，日課佛五萬(wàn)聲。天寶元年，見圣像滿虛空中。一人持銀臺(tái)至。玉曰，吾一生精進(jìn)，誓取金臺(tái)，何為不爾。銀臺(tái)遂隱。三七日后，擎臺(tái)者復(fù)見，云，師以精進(jìn)，得升上品，宜跌坐以俟。越三日，異光滿室，謂弟子曰，吾生凈土矣。含笑而逝。郡太守段公，作偈贊曰，吾師一念登初地，樂國(guó)笙歌兩度來(lái)。惟有門前古槐樹，枝低只為掛金臺(tái)。

【譯白】唐朝懷玉法師，臺(tái)州人，身著布衣，曰中一食，常坐不臥，誦《阿彌陀經(jīng)》三十萬(wàn)遍，日課佛號(hào)五萬(wàn)聲。天寶元年，師見到佛像滿虛空中。有一人持銀臺(tái)來(lái)接他。師說(shuō)：“我一生精進(jìn)用功，誓登金臺(tái)，為何是銀臺(tái)呢?”銀臺(tái)隨即消失了。過了廿一天后，擎銀臺(tái)的那人又來(lái)了，說(shuō)：“師因精進(jìn)，得升上品，最好跌坐以待。”過了三天，異光滿室，師對(duì)弟子說(shuō)：“我生凈土了。”即含笑而逝。郡太守段公，作偈贊嘆說(shuō):“吾師一念登初地，樂國(guó)笙歌兩度來(lái)。唯有門前古槐樹，枝低只為掛金臺(tái)。”

摘自《安士全書》西歸直指：懷玉